…τι κοιτάζει; τι μπορεί να λέει;
Περιμένουμε τις σκέψεις σας
στη στήλη των σχολίων!
(ζωγραφική: Βάσω Γώγου)
Posted In: μονοπάτια τέχνης
…τι κοιτάζει; τι μπορεί να λέει;
Περιμένουμε τις σκέψεις σας
στη στήλη των σχολίων!
(ζωγραφική: Βάσω Γώγου)
Το κεφάλι του μικρού κοριτσιού είναι γερμένο ελαφρά προς τα δεξιά.. Είναι εμφανής λοιπόν η συναισθηματικότητα και ευαισθησία που το παιδί αντιλαμβάνεται τα πράγματα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή……
Πόνος; Χαρά; Αισιοδοξία; Ίσως και κάτι ανάμικτο…
εμενα παλι μου φαινεται σαν να κοιταζει καπου ψηλα,καπου μακρια,καπου απειρως μακρια,κι αυτο που -βλέπει ;-την εχει κανει να γειρει με δεος το κεφαλακι της…..Παντως οτι και ναναι αυτο,ανικατοπτριζεται στα ματια της…..
μια φωτεινή καλημέρα… δεν είναι υπέροχο να συναντιέσαι με ένα τέτοιο βλέμμα;
Αναμένει τον αεί Ερχόμενο…
Μπορεί , και θλίψη και μελαγχολία.
Και έκφραση μιας μοναξιάς , κι΄ ενός » γιατί «, για κάποιες καταστάσεις .
Ο πόνος της ψυχής διαβάζεται στα μάτια !
Έχει όμως κι΄ ενα ελαφρύ , γλυκό χαμόγελο.Μύνημα αισιοδοξίας !
Μετά τον πόνο , ακολουθεί η λύτρωση.
Καλή συνέχεια .
Αργυρούλα ( Διαβάτης )
Eίναι το βλέμμα ενός παιδιού, στον Αγιασμό, της επιστροφής στο σχολείο. Που τη χαρά του συναπαντήματος με φίλες και συμμαθητές, ίσως και την καλή της δασκάλα, τη διαδέχεται η ανία…Ίσως ακούγοντας ανιαρούς λόγους π.χ. επισήμων που βρίσκουν ευκαιρία, προσωπικής τους προβολής.. Ή οδηγίες για τη γρίππη μπαμπούλα.. Ή την ξύλινη γλώσσα εκείνων που ξεχνούν ότι είναι πρώτα δάσκαλοι και μετά διευθυντάδες αυθεντίας…
Αυτό που σώζει το βλέμμα όμως, είναι ότι στο βάθος σκέφτεται το παιχνίδι, που σε λίγο θα αρχίσει λυτρωτικά και που μόνο στην αυλή του σχολείου πιά, μπορεί να παίξει με τους συνομήλικους…
😉
«Έτσι δραπετεύω από τις παρέες»…
αυτός ο τίτλος μου ήρθε αμέσως στο μυαλό.
(1999, Λ. Μαχαιρίτσας)
Λοιπόν, η μικρή κάνει ένα διάλειμμα, συνωμοτικό, από το παρόν.
Χάνεται σε θύμηση παλιά, ή απλώνεται σε συνειρμούς που της έχει δημιουργήσει το τώρα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει μία μελαγχολία.
Για αυτά που δεν θα ξανάρθουν;
Μπα…είναι πολύ μικρή για τέτοιες έγνοιες.Έχει όλο το μέλλον μπροστά της για να κερδίσει ότι έχει χάσει.
Και αν αυτήν την απώλεια δεν μπορεί να την αναπληρώσει;
Ε τότε για αυτό υπάρχει η θλίψη…
Κι όμως, αυτό το ανεπαίσθητο μισοφέγγαρο των χειλιών της προς τα πάνω, σου αφήνει μία γλυκιά αίσθηση αλλά ταυτόχρονα χαρίζει μία μία παράξενη πνευματικότητα για ένα μικρό παιδί…
Υ.Γ. @ Κατερίνα: Εκπληκτικό πώς μέσα σε 5 γραμμές καταφέρεις να περικλείσεις όλη την επικαιρότητα, και με εκπληκτικό χιούμορ μάλιστα!
Καλημέρες σε όλη την παρέα!
Υ.Γ.
Εγώ πάντες δυσκολεύομαι με αυτή την εικόνα δεν θέλω να φανταστώ τίποτα για να οικειοποιήσω την αδυναμία μου να την περιγράψω. Δεν θέλω να με αιχμαλωτίσει το βλέμμα της όχι. Θα φύγω από αυτό, θα ακολουθήσω άλλες γραμμές που οδηγούν και φωτογραφίζουν μέσα μου την κλίση του σώματος, του λαιμού της σε κάτι που δεν μου επιτρέπει η εικόνα να δώ, μάλλον ακούει ή θέλει να ακούσει κάτι η κοπελιά. Η χαρμολύπη στο πρόσωπο της να είναι αποτέλεσμα αυτής την ακοής; Αν έχω προσέξει καλά αυτή η κίνηση του βλέμματος και του λαιμού που μας φωτογραφίζει η εικόνα είναι αρκετά παιδική και την συναντάς όταν το πρόσωπο μεγαλώσει συνήθως σε γυναίκες
Καλημέρα σας!
Καλημέρα σε όλη την υπέροχη συντροφιά! Ένα βλέμμα συναντά τα δικά μας βλέμματα… ένα βλέμμα, πόσες ματιές… δεν είναι πολύ όμορφο αυτό;
ena vlemma ikanopoiisis kai sinama ena vlemma esoterikis «sizitisis»….
Καλώς ήρθες στη συντροφιά μας Βερενίκη! Ελπίζω να τα λέμε τακτικά στο αρχονταρίκι μας.
Είναι μια εικόνα όμορφη. Μου αποπνέει ηρεμία. «Ελπίζω» θα μπορούσε να λέει με τα μεγάλα μάτια της. «Προβληματίζομαι, αλλά ελπίζω».
κοίταγμα… όνειρο… άνοιγμα… μιας παιδικής καρδιάς! «Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας εκεί θα είναι και η καρδιά σας». Μια φωτεινή καλημέρα κι από το ηλεκτρονικό αρχονταρίκι του αγ. Φιλίππου Αναστασία! Καλώς ήρθες!
Ένα παιδικό βλέμμα είναι πάντα ένα μοναδικό παιδικό βλέμμα. Η πιο αγνή εκδήλωση ίσως της ψυχής.
Μακάρι να μένουμε πάντα παιδιά στην ψυχή… Καλώς μας ήρθες φωτεινό αστεράκι! Το ηλεκτρονικό σπιτικό μας γεμίζει πάλι από αγαπημένα βλέμματα και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Να είμαστε καλά να τα λέμε.
Μεγάλα μάτια! Καθρέπτης μιας μεγάλης ψυχής!
Καλό μήνα!
Στα μάτια καθρεφτίζεται όλος ο εσωτερικός μας κόσμος… Καλό φθινόπωρο να έχουμε!
Τα λέει όλα σιωπηρά, μια και τα είδε όλα!!!!
Πόσα αλήθεια κρύβει η σιωπή… Ευλογείτε πατέρα Παναγιώτη! Καλό μας φθινόπωρο.
τεντώνει το αυτί ν’ακούσει
έχει κάνει κει πίσω το μαλλί να μην ενοχλεί τους ήχους
κοιτάει από χαμηλά τον δάσκαλο
παρακαλάει για τη γνώση ή το παραμύθι
την αλήθεια δηλ. ή το ψέμα
γιατί είναι σαφές το ότι δεν έχει απόλυτη εμπιστοσύνη
τα βλέφαρα που βαραίνουν και το σφιχτά κλειστό στόμα το μαρτυρούν
ή κάνει πως προσέχει, με το αυτί να αφουγκράζεται κάπου αλλού (τον δρόμο ίσως ή την αυλή)
πάντως δείχνει εξυπνάδα και σοβαρότητα
ξέρει να διαβάζει τους άλλους και έχει ήδη μάθει ότι αυτό είναι κατάρα περισσότερο από ευλογία
τα ειλικρινά μου συγχαρίκια στη ζωγράφο
πρώτη φορά βλέπω τόση πολύ ζωντάνια σε τόσες λίγες πινελιές
Καλημέρα Στέφανε. Δεν είναι όντως εκπληκτικό πόσα πολλά μπορεί να κρύβονται μέσα σε λίγες πινελιές;
Ένα κοριτσάκι που εκδηλώνει μια ντροπαλωσύνη και μια γλύκα προς κάποιον που το αγαπά.
Δεν είναι ο πατέρας ή η μητέρα του ή τα αδερφια του, ούτε και κάποιος με τον οποίο έχει μεγάλη οικειότητα (πιθανόν ο ζωγράφος)
Αυτό δεν προέρχεται τόσο από τα μάτια όσο από το μικρό χαμόγελο.
Τα μάτια χαμογελούν αλλά έχουν μέσα τους μια ώριμη μελαγχολία περισσότερο. Σαν να νιώθουν χαρά αλλά παράλληλα να κοιτάζουν και κάτι άλλο το οποίο σκέπτονται συνεχώς. Νομίζω εδώ έχουμε το σημάδι της βυζαντινής τεχνοτροπίας.
Το τώρα, το παιδικό και ντροπαλό συναντιέται με ένα πάντα ώριμο και σοβαρό.